Ervaringen preeclampsie

Evelien, 36 jaar

Evelien verloor haar ongeboren kindje na 24 weken zwangerschap, als gevolg van preeclampsie. Dankzij een nauwgezette opvolging en veel beweging, verwelkomde ze na een volgende, complicatievrije zwangerschap een gezonde dochter.

“Preeclampsie was voor mij nieuwe woordenschat”. Zoals voor velen was zwangerschapsvergiftiging iets dat Evelien enkel uit de volksmond kende, want als je gezond, rookvrij en zonder medische klachten in het leven staat, lijkt het haast onwerkelijk dat je lichaam zo fel op een zwangerschap kan reageren. Toch liep het mis, en razendsnel.

“Na 24 weken in een vlotte zwangerschap voelde ik me op een week tijd plots erg slecht. Op bejaardentempo sleepte ik me met gezwollen voeten vooruit, en er doken plotse bloedneuzen en pijn in de bovenbuik op”. Dokter Google bezorgde Evelien de zelfdiagnose preeclampsie, maar toch gingen de alarmbellen nog niet af. Nadat ze enkele dagen later bij de suikertest over haar symptomen sprak, volgde een urine- en bloedonderzoek. Het bloedonderzoek werd zelfs herhaald, omdat de dokters de uitzonderlijk slechte resultaten niet geloofden. Meteen was duidelijk dat heel snel moest gehandeld worden, omdat het HELLP syndroom ervoor zorgde dat Eveliens organen het één voor één lieten afweten. In de onwerkelijke dagen die volgden, nam ze afscheid van haar onvoldoene levensvatbare baby’tje. De plotse lege buik was een enorme klap.

“Die onverwachte schok liet ons verdwaasd achter. Mijn man en ik wilden beter begrijpen wat er was gebeurd”. Op zoek naar een bijkomende check-up en extra begeleiding, kwam Evelien via de huisarts terecht bij een gynaecoloog met preeclampsie specialisatie. Extra testen toonden aan dat Eveliens bloedvaten erg vernauwd waren, maar zorgden ook voor een stip aan de horizon: met de juiste begeleiding kon ze haar lichaam voorbereiden op een nieuwe zwangerschap. “Genezen van preeclampsie kan je niet, maar we hadden nu wel de juiste kennis om mijn zwangerschap goed voor te bereiden – zonder gevaar voor mezelf, en de baby”.

Evelien kreeg de opdracht om zes maanden intensief te sporten. De bloedvatentest die daarop volgde was duidelijk verbeterd, en gaf groen licht voor een nieuwe zwangerschap. “Het was dubbel. De mentale molen bleef draaien, en ik sprak steeds erg voorzichtig over de vooruitzichten. Ondertussen nam ik nauwgezet de voorgeschreven aspirine en extra medicatie in. Geen enkele van mijn dagelijkse sportsessies sloeg ik over – tot de laatste dag voor de bevalling bleef ik fietsen, crosstrainen en in het roeitoestel klimmen”.

Het resultaat was opmerkelijk: Eveliens bloedvaten kwamen tijdens haar tweede zwangerschap beter dan ooit uit de onderzoeken. “Een enorme opkikker, want het vertrouwen groeide dat mijn lichaam het aan kon”. Nadat Evelien samen met dokters initieel mikte op een zwangerschap van minstens 32 weken, werden de doelen bijgesteld naar 40. Uiteindelijk telde de kalender door tot 39 weken, en verwelkomde Evelien een gezonde dochter.

Na de komst van haar dochtertje werd Eveliens medicatie snel afgebouwd, en wordt de functie van haar hart- en bloedvatenondertussen jaarlijks opgevolgd. “Meer dan ooit besef ik dat de impact van een zwangerschap op je lichaam gigantisch is, en dat de misgelopen verhalen vooral gaan over wat er fout kan gaan met je baby’tje. Als jonge mama ben je je daar weinig bewust van. Zeker wanneer je gezond in het leven staat, je pijngrens hoog ligt en je niet voor het minste naar de dokter stapt, kan het een uitdaging zijn om verder te denken dan ‘mij overkomt zoiets niet’. Stel dat telefoontje dus niet uit; ga meteen naar de dokter als je voelt dat er iets niet klopt”.

Edith, 34 jaar

Niet snel na de bevalling van haar zoontje belandde Edith op intensieve zorgen met preeclampsie en hartfalen. Nadat haar hart hersteld was, verwelkomde ze onder co-begeleiding van een cardioloog en gynaecoloog haar tweede kindje. 

“Mijn eerste zwangerschap verliep haast zorgeloos”. Pas anderhalve maand voor de uitgerekende datum, merkte Edith op dat haar lichaam steeds meer opzwelde. “Zoveel zwangere vrouwen hoor je wel eens vertellen over opgezwollen benen of voeten. Ik had geen verleden van gezondheidsproblemen, meer dan dikke voeten leek het niet”. 

Naarmate Ediths zwangerschap de laatste fase inzette, doken ook hartkloppingen en harde buiken op. Toen de buikkrampen aanbleven en haar lichaam zelfs tot de oogleden toe uitzette, vervolledigden een hoge bloeddruk en urineonderzoek de preeclampsie diagnose. Enkele dagen voor haar uitgerekende datum werd Edith ingeleid, en na een zware bevalling werd haar zoontje geboren.

“De dagen die volgden op de materniteit geraakte ik amper uit bed: ik was uitgeput en kortademig. Ondertussen kreeg ik extra bloed en vocht, en ongeveer twee dagen na mijn bevalling besliste de spoedarts middenin de nacht om in te grijpen”. Edith belandde vijf dagen op intensieve zorgen met hartfalen, waarna twee weken cardiologie en lange thuisrevalidatie met zware hartmedicatie volgden.  

Hoewel de medicatie werd afgebouwd, kreeg Edith te horen dat haar cardiovasculaire risico’s een nieuwe zwangerschap complex zouden maken. Na een doorverwijzing naar het team van de vrouw en hart kliniek klonk de boodschap anders: met regelmatige check-ups, en in co-monitoring door een cardioloog en gynaecoloog, kon ze haar tweede zwangerschap inzetten. 

“De zorg om mijn hart maakte mijn tweede zwangerschap veel minder zorgeloos. In het laatste trimester nam ik verplichte rust omwille van harde buiken. Toen ik op een week tijd 4kg bijkwam volgde een ziekenhuisopname, en kon ik daar met een geruster hart aftellen tot ik werd ingeleid”. Na een vlotte bevalling verwelkomde Edith haar dochtertje.  

“Wuif je klachten niet weg, en blijf je bezorgdheden benadrukken. Preeclampsie blijft een complicatie die zich niet altijd helder aftekent, dus het is belangrijk dat je bij je gynaecoloog blijft vermelden dat bepaalde symptomen aanhouden”. 

Naomi, 30 jaar

Naomi ontwikkelde tijdens een eerste zwangerschap preeclampsie. Dit leidde tot een inleiding van de geboorte van haar zoontje op 37 weken. Bij een volgende zwangerschap ging ze op zoek naar een gespecialiseerd team om haar te laten opvolgen. De zwangerschap verliep toen ongecompliceerd en ze kreeg een gezond dochtertje.

‘Bij ons eerste kindje ervaarde ik vage klachten en een verhoogde bloeddruk maar mijn gynaecoloog zei: dat zal van de stress zijn. Maar nadien bleek dus dat ik zwangerschapsvergiftiging had.’ Naast een hoge bloeddruk had Naomi last van gezwollen onderbenen en duizelingen. Nadat de diagnose van preeclampsie gesteld werd, werd ze ingeleid. Gedurende haar hele zwangerschap kreeg ze te horen dat haar klachten niets waren om zich zorgen over te maken.

Naomi kreeg na een zware bevalling ook geen informatie over hoe het nu verder moest. ‘Ik was teleurgesteld dat er geen opvolging was, en ook geen informatie naar een tweede kindje toe.’ Naomi begon zelf te zoeken naar gespecialiseerde opvolging en kwam zo terecht bij deze website. Ze las dat het belangrijk was om zich te laten controleren, omdat haar kans op het ontwikkelen van een hart- en/of vaataandoening verhoogd was. ‘Op de website zag ik dat er een speciale consultatie bestond voor vrouwen die preeclampsie hadden doorgemaakt, daar heb ik dan zelf een afspraak gemaakt.’ Ze plande een consult in bij een gespecialiseerd cardioloog, waarbij ze haar verdere zwangerschapswens besprak. Ze kreeg het advies om ook langs te gaan bij een gespecialiseerd gynaecoloog.

‘Tijdens de consultatie werd mij uitgelegd dat ik medicatie moest starten tijdens mijn volgende zwangerschap. Verder besprak de gynaecoloog de zwangerschapsopvolging en de mogelijkheid om een bloedtest te doen die het ontstaan van preeclampsie op korte termijn kon voorspellen.’ Er werd een vaatfunctietest en een bloedname uitgevoerd, waaruit bleek dat ze een laag risico had. Dit stelde haar en haar partner erg gerust.

‘Tijdens mijn tweede de zwangerschap ben ik gestart met medicatie en supplementen.‘ Ze voelde zich veel meer gerustgesteld dat er medicatie kon genomen worden om complicaties te vermijden. Ze mocht ook vaker op controle komen, wat haar enorm geruststelde. Ze controleerde haar bloeddruk dagelijks thuis en die werd dan op afstand opgevolgd door verloskundigen.

‘Op het einde van mijn tweede zwangerschap hield ik terug wat vocht vast in mijn onderbenen, maar na wat extra controles bleek alles geruststellend. Ik mocht een week tussenlaten tussen mijn volgende controles, maar toen ik vroeg of ik wat vaker mocht komen was dat allemaal geen probleem… De opvolging verliep super aangenaam en heel geruststellend.‘ Ondanks dat Naomi dezelfde klachten had als bij de eerste zwangerschap, namelijk dat ze vocht ophield en dat ze sterretjes zag, werd ze goed gemonitord en was ze gerustgesteld dat er mensen waren die haar opvolgden. Ook toen de huisarts eiwit in haar urine had gevonden, kon deze het UZA vlot bereiken. Uiteindelijk bleek het niets te zijn waar ze ongerust over moest zijn. Wanneer ze vragen had of ongerust was, mocht ze altijd bellen naar de vroedkundigen, die haar altijd goed verder hielpen. Wanneer haar eigen gynaecoloog op vakantie was en ze bij een andere gynaecoloog op controle moest, was deze goed op de hoogte van haar dossier. 

Uiteindelijk beviel Naomi op een vlotte manier van een gezond meisje en herstelde ze vlot.